امام علی (علیه السلام) فرمودند:

الحَجرُ الغَصبُ فی الدّارِ رَهنُ عَلی خَرابِها؛

سنگ غصبی در خانه گرو و ضامن ویرانی آن خانه است.

غررالحکم، ج 2، ص 50

آنچه زندگی را از صفا و معنویت تهی می کند، آلوده شدن آن به گناه به صورت تصرّف نامشروع در اموال دیگران است.
خانه ای که با پول حرام و امکانات ناپاک و اموال و ابزار و مصالح حرام ساخته شود، علاوه بر این که برای صاحب خانه سعادت نمی آورد، او را «خانه خراب» می سازد.
مسأله ی حلال و حرام در زندگی تا این حد مهّم است که یک سنگ و آجر آن هم حساب دارد.
نماز خواندن، وضو گرفتن، غسل کردن و سکونت و استفاده از جایی که حق دیگری است، باطل و حرام است.
آیا می توان با عبادت در محلّ غصبی به خدا نزدیک شد؟
حرام آتشی است هستی سوز.
نگذاریم حرام وارد زندگیمان شود و آینده ی خود و فرزندانمان را تباه و سیاه کند.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).